Zondagmiddag en in de zetel liggen is zeker geen optie, daarom zijn we blij dat er nog organisators zijn als Goorblues die hetzelfde gevoel hebben en nog zondagnamiddag concerten organiseren. Vandaag stond op de affiche het ‘Gene Taylor Trio’ en nu hebben we Gene al meerdere malen mogen aanschouwen maar dan steeds in de hoedanigheid als…. Featuring Gene Taylor en was ik wel benieuwd welke muzikanten de rest van het trio zouden zijn. In het voorbijrijden van het sportpaleis in Deurne begonnen de filles al aan te groeien voor het zoveelste concert van Clouseau maar dit zal zeker het geval niet zijn aan danscafé ‘t Goor al hopen ze daar natuurlijk wel dat de trend van de vorige weken zich zou blijven doorzetten.

Aangekomen was de soundcheck reeds klaar en merkte ik de 2 andere bandleden van het trio op. De drummer zou zeker geen probleem zijn voor vanavond want hiervoor had Gene Taylor geopteerd voor zowat de beste bluesdrummer die ons landje heeft voortgebracht met name...Willy Maze! En verder hoeft diene gast geen introductie hier in ons kleine blueswereldje. Naar de gitarist werd het even zoeken en al vlug merkte ik een jonge gast op die me wel bekend voorkwam maar ik kon er geen naam op plakken. De ‘DJ’ van dienst had het in de opwarming begrepen op Tommy Castro want we kregen zijn voorlaatste album bijna integraal te horen incluis de sleper ‘If You Believe (In What you do)’, een duetje met Angela Strehli.

Na een korte babbel met de gitarist viel oom mijn ‘frank’ en toen hij verteld dat hij met Keith Dunn speelde klaarde het op en kwam Swing 2009 weer vooraan in beeld, zijn naam Bart De Mulder. Gene Taylor was nog aan het genieten van een goede sigaar maar toch werd het stilaan tijd om achter zijn klavier te gaan plaats nemen en rond 16.30u kon het concert beginnen.
Opener voor vanmiddag werd de ‘Chicken Shack boogie’  bovengehaald van Amos Milburn en waren we vertrokken voor een namiddag aangename blues, boogie woogie en rock ’n roll. Met nummers als ‘Sugar Bee’, de ‘Ya Ya’ twist, ‘The Things That I Used To Do’, It’s All Over now’ en ‘Baby, You Don’t Have to Go’ werd de eerste set na een goede drie kwartier afgesloten en met afwisselend en leuke nummers.

Voor de start van de 2de set mochten Willy en Bart nog eventjes aan de kant blijven voor een rasechte boogie woogie en daarna werd er aangezet voor aangename New Orleans blues. Ook in deze set verveelde zich niemand want ook hier was veelzijdigheid troef met ‘On the Road Again’ en ‘Shake, Rattle & Roll’ een nummer uit 1954 dat het beroemdheid verwierf door de opname van Big Joe Turner.

Ondertussen was het buiten al ‘pikkedonker’ en was de namiddag overgegaan in een vroege avond en was ik nog op tijd in mijn zetel…na een aangename en swingende namiddag.